PAN informacje

Przez pięć lat przemierzali zakątki Puszczy Knyszyńskiej. Przyglądali się roślinności i zwierzętom. Odkryli miejsca, gdzie można zobaczyć żubry, łasice i jelenie. Rezultatem tych wypraw stał się album, w którym prof. Marek Konarzewski, członek korespondent PAN, oraz dr Janusz Kupryjanowicz dzielą się puszczą, jaką poznali.

Jarząbek. Fotografia z albumu „Ścieżkami Puszczy Knyszyńskiej. Along the paths of the Knyszyn Forest” prof. Marka Konarzewskiego i dr. Janusza Kupryjanowicza.

Album „Ścieżkami Puszczy Knyszyńskiej. Along the paths of the Knyszyn Forest” ukazał się nakładem Wydawnictwa Uniwersytetu w Białymstoku, prezentuje ponad 300 unikatowych zdjęć, które ukazują Puszczę Knyszyńską z jej niezwykłą roślinnością i mieszkańcami. Opatrzony jest dwujęzycznym tekstem nawiązującym do zdjęć. Album został zrecenzowany – spełnia wymagania monografii.

„Najtrudniejsze były zdjęcia drapieżników, bo są płochliwe, nieliczne, a w dodatku aktywne głównie po zmierzchu. Mieliśmy też kłopot ze skompletowaniem ciekawych zdjęć zimowych, bo w czasie przygotowywania albumu, czyli na przestrzeni ostatnich 5-6 lat, prawdziwie śnieżnej zimy nie było. Tegoroczna zima jest piękna, ale przyszła za późno. Prace nad albumem zakończyliśmy jesienią ubiegłego roku” – opowiada prof. Marek Konarzewski, który razem z dr. Januszem Kupryjanowiczem pracuje na Uniwersytecie w Białymstoku.

Podgórskie krajobrazy

Puszcza Knyszyńska to najrozleglejszy w Polsce nizinny kompleks leśny stykający się z Puszczą Białowieską na południu, Puszczą Augustowską na północy, wsparty od wschodu na granicznej rzece Świsłoczy, a od zachodu coraz bardziej „podgryzany” przez przedmieścia Białegostoku.

Na jej znacznej części, szczególnie w okolicach Supraśla, królują drzewostany szpilkowe, jakby żywcem przeniesione z Syberii. Ale dalej na zachód, tuż za opłotkami Czarnej Białostockiej, ustępują one miejsca liściastym lasom Jesionowych Gór, gdzie w wielu miejscach można się poczuć jak w najdzikszych zakątkach sąsiadki – Puszczy Białowieskiej. Jednak ta ostatnia nie może pochwalić się rozległymi, nieomal podgórskimi krajobrazami, których można doświadczać, wędrując leśnymi duktami ku Sokółce i Krynkom. Na wielu cienistych ścieżkach wciąż łatwiej spotkać żubra niż turystę. Forsując przepastne mokradła uroczysk, szybko można zrozumieć, dlaczego wybrali je na schronienie powstańcy z 1863 roku.

Zmiany w puszczy

Puszcza zmienia się na naszych oczach. Jej niegdysiejszy charakter szybko zanika pod naciskiem potężniejącego globalnego ocieplenia. Brak śnieżnych zim, narastająca susza i huraganowe wiatry przebudowują las w niespotykanym wcześniej tempie. Świerki, do niedawna wizytówka puszczy, masowo wymierają, ustępując miejsca grabom i lipom. Ale puszcza trwa i będzie trwała. Autorzy dzielą się w albumie puszczą, jaką obserwowali.

Strona albumu.