Pożegnanie prof. Janusza Tazbira

: Nadrzędna kategoria: Wiadomości Naukowe; w Nauki humanistyczne i społeczne; na 10 Maj 2016

Pogrzeb prof. Janusza Tazbira – zmarłego 3 maja 2016 r. historyka, wybitnego badacza dziejów kultury i ruchów religijnych – odbył się w środę 11 maja o godz. 11 na Cmentarzu Komunalnym Północnym w Warszawie. „Z Jego śmiercią humanistyka poniosła niepowetowaną stratę” – piszą dyrekcja i pracownicy Instytutu Historii im. Tadeusza Manteuffla Polskiej Akademii Nauk.

Prof. Janusz Tazbir uznawany był za jednego z najwybitniejszych znawców historii kultury staropolskiej. Jego zainteresowania badawcze skupiały się głównie na dziejach kultury oraz historii ruchów religijnych w Polsce, głównie w XVI i XVII w. Janusz Tazbir urodził się 5 sierpnia 1927 r. w Kałuszynie (mazowieckie). W młodości kształcił się w Liceum Ogólnokształcącym im. Juliusza Słowackiego w Warszawie. W 1950 r. ukończył studia historyczne na Uniwersytecie Warszawskim. W czasie studiów największy wpływ na orientację naukową Tazbira wywarli profesorowie Władysław Tomkiewicz, promotor pracy magisterskiej i doktorskiej, oraz Stanisław Herbst, wybitny znawca historii kultury XVII w. W 1954 r. prof. Tazbir został doktorem nauk humanistycznych, a sześć lat później uzyskał habilitację. W 1973 r. został mianowany profesorem zwyczajnym.

Prof. Tazbir należał do wielu stowarzyszeń, instytucji nauki i kultury. Był m.in. dyrektorem Instytutu Historii PAN, a w latach 1999-2003 wiceprezesem Polskiej Akademii Nauk. Przewodniczył Centralnej Komisji ds. Tytułu Naukowego i Stopni Naukowych oraz kapitule Konkursu o Nagrodę i Medal Zygmunta Glogera. Był członkiem m.in. PEN Clubu, Stowarzyszenia Pisarzy Polskich jury Nagrody Naukowej KLIO.

W dorobku prof. Tazbira znalazły się publikacje takie jak „Państwo bez stosów. Szkice z dziejów tolerancji w Polsce XVI i XVII w.”, „Historia Kościoła katolickiego w Polsce 1460-1795”, „Reformacja w Polsce. Szkice o ludziach i doktrynie”, „Okrucieństwo w nowożytnej Europie”, „Polska na zakrętach dziejów”, „W pogoni za Europą”, „Polskie przedmurze chrześcijańskiej Europy. Mity a rzeczywistość historyczna”, „Protokoły mędrców Syjonu. Autentyk czy falsyfikat”, „Pokuszenie historyczne. Ze świata szabel i kontuszy” i „Od sasa do lasa”.

Był też przewodniczącym Rady Naukowej Polskiego Słownika Biograficznego i autorem wielu artykułów w czasopismach naukowych i popularnonaukowych. Przez ponad 40 lat redagował rocznik "Odrodzenie i reformacja w Polsce", był też m.in. członkiem Rady Redakcyjnej miesięcznika „Mówią wieki”.

Szerokiemu gronu czytelników był znany jako popularyzator historii, co było zasługą przede wszystkim jego lekkiego pióra i przystępnego języka, jakim operował. Z okazji 85. urodzin prof. Tazbira o jego wielkiej erudycji mówił PAP prof. Michał Kopczyński ze stołecznego Muzeum Historii Polski. „Wielokrotnie w toczonych na żywo dyskusjach prof. Tazbir wyciągał z pamięci cytaty oraz opowiadał uczestnikom debat ciekawe anegdoty” – przypominał Kopczyński.

Zdaniem Kopczyńskiego, Tazbir zapisał się na kartach polskiej historiografii złotymi zgłoskami. „Sformułowanie »Państwo bez stosów«, wymyślone właśnie przez prof. Tazbira, zakorzeniło się w naszym myśleniu bardzo głęboko, weszło nie tylko w polski, ale i międzynarodowy obieg (…). Gdziekolwiek się go używa, myśli się tylko i wyłącznie o dawnej Rzeczypospolitej” – tłumaczył Kopczyński.

Za zasługi dla polskiej nauki i kultury prof. Tazbir został odznaczony m.in. Krzyżem Komandorskim z gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski, Złotym Medalem Gloria Artis i Medalem Komisji Edukacji Narodowej.

PAN informacje